نگاه

به من نگاه می کند...

با چشمانی خسته از بی خوابی ها ی مداوم...

نگاهش نگاه یک طلبکار است....

گاهی با خنده هایم می خندد...

گاهی با اشتباهاتم اخم می کند...

ولی همیشه طلبکار است!!

حق هم دارد...

مگر من چه کرده ام برای او...

اگر او برای من کارها کرده من برای او هیچ بوده ام...

همیشه طلبکار است که برای آرمان من رفته است و من حتی برای خودم هم به سمت مسیر او نمی روم...

او برای من و آرمانم تمام جوانی خود را داده اما من برای...

حتی او را نمی شناسم...

مگر نه این که ما برای آرمانمان حد و مرزی نداریم؟!!

مگر نه این که آرمان ما جهانی ست؟!!

پس چرا من او را از خودم ندانم؟!

او از من است مادامی که من در مسیر او باشم...

بگذار همیشه اشتباهاتم را، با همین نگاه طلبکارانه که از صفحه رایانه شخصی ام به من دوخته است؛ گوشزدم کند...

بگذار نگاهش طلبکارانه باشد اما باشد...

دوستش دارم...