کوه های طلا را همچون سنگ دید(1)
چندی پیش تلویزیون ایران، سریالی کره ای پخش کرد با نام سرنوشت. در این سریال جریان یکی از وقایع تاریخ کره روایت می شد؛ که یکی از قهرمانان ملی کره به اسم چوی یونگ ،در آن نقش بارزی داشته و توانسته است یک شورش بزرگ در گوریو(یکی از چهار امپراطوری کره آن زمان) را کنترل کند.
به شخصیتی که در سریال نشان داده شده بود، جذب شدم ! در واقع شخصیت زن داستان شباهت زیادی با خودم داشت! :) و البته شخصیت مرد داستان(همان چوی یونگ مذکور) بسیار به آقای همسر شبیه بود! :) برای رفع کنجکاوی شروع به تحقیق در مورد شخصیت چوی یونگ کردم.
فهمیدم که یکی از بزرگ ترین و محبوب ترین قهرمانان ملی کره است که چون برای پیشبرد عدالت و استقلال کره جنگیده بوده؛ در بین مردم کره محبوبیت زیادی دارد و هنوز بعد از گذشت هفتصد سال بر سر مزار او حاضر می شوند. والبته برای او افسانه هایی هم ساخته شده. مثلا این که چون این مرد به ظلم کشته شده است؛ در مزار او هیچ سبزه ای روییده نمی شود و اطراف این مزار را خاکی سرخ به رنگ خون(به نشانه خون به ناحق ریخته شده فرمانده یونگ) پوشانده است!
در آن زمانی که من به دنبال اطلاعات از این فرد بزرگ کره ای بودم؛ هنوز سایت یا مرجع مناسب فارسی زبانی در مورد این فرد اطلاعات درستی نداشت. به همین خاطر مجبور بودم که با سختی و به صورت افتان و خیزان و به زور ابزار های ترجمه اینترنتی!! از زبان کره اطلاعات کسب کنم!
در همین تلاش های مجدانه مسائلی بر من روشن شد؛ و یکی از این مسائل این بود که تلاش برای رسیدن به دنیایی بدون ظلم و دنیایی بدون خونریزی و جنگ فقط مخصوص ملت ما و مسلمانان نیست! همه نوع بشر به این دنیای بدون بی عدالتی علاقه مندند و هر کس که نوید این چنین دنیایی را به آن ها بدهد به سمت او می روند( مثل فرمانده چوی یونگ که هنوز بعد از هفتصد سال محبوب است) و البته چه بهتر که کسی که ندای عدالت می دهد خود نیز برای آن سختی کشیده باشد؛ و تلاش و مجاهدت کرده باشد. این افکار باعث شده بود که این قدر در شخصیت این مرد(چوی یونگ) غرق شوم، که در افکارم خود را در روزی تصور میکردم که بر سر مزار این فرد رفته ام و مشغول فرستادن فاتحه ای برای او هستم! شاید برایتان مضحک باشد اما به نظرم حق طلبی و مجاهدت در راه عدالت به رنگ و دین و نژاد نیست و هرکس که در این راه باشد مستحق احترام ویژه است! به قولی:
قدر زر زرگر شناسد قدر گوهر گوهری
ادامه دارد...
بخش دوم این نوشته
زهرا احمدآبادی
