من کان لله کان الله له

نمیدونم چرا یه مدته همش این جمله رو می بینم و می شنوم

همش توی گوشم صدای این جمله هست...

من کان لله کان الله له...
به نظرم چیزی فراتر از رضایت خداست، این جمله...

---

برای شکوفه سیب بهاری:

از دنیایی که دنی است، انتظار نداشته باش که درکت کند!

به هر سمت بروی سرزنش خواهی شد..

یا از طرف دل یا از طرف عقل!

همیشه حسرت هست...

همیشه سختی هست...

در این دنیا خوبی و بدی، خیر وشر در معیّت هم هستند...

همراه هم...

ممزوج در هم...

بدان و مطمئن باش که خدا ولی مومنین می باشد؛ پس وقتی به خاطر رضایت خدا تصمیمی بگیری، خدا ولایت تو را به عهده می گیرد و در سختی ها همراهیت می کند.

 اگر کسی به خاطر تصمیم خدایی و مخلصانه تو ضرر یا سختی ای را متحمل شود؛ خود خداوند مهربان آن فرد را حمایت می کند و جبران سختی متحمل شده، خواهد بود!

چراغ روشن است...

الله نور السموات و الارض...

فقط چشمهای ماست که بسته است و این ماییم که مسیر را با چشم های بسته طی می کنیم!

پتیاره پیرزن دغلکاره

هان تو ای پتیاره پیرزن دغلکاره!

ما پابرهنگانِ پای افزار محبت به پا را، به حال خود واگذار...

تا در این باتلاق متعفن که برای ما ساخته ای، لنگ لنگان به پیش برویم...

ما را به خود وا نِه؛ که هیچ کدام از پای پوش های فراموشخانه تو در راه پر خطری که ما انتخاب کرده ایم، بر ما وفا نخواهند کرد!

پای پوش های تو از جنس تار های عنکبوتند! نای گذر از این راهشان نیست...

برو و ما را به خود واگذار...

ما تو را و داشته های موهومت را به کناری نهاده ایم!

برو...

دور شو...