عید غدیر ثانی رو به همه دوستان و همسنگران و خواهران و برادران خودم تبریک میگم
و با کلی خجالت و شرمساری خدمت آقام صاحب الزمان می گم:
یَا أَیُّهَا الْعَزِیزُ مَسَّنَا وَأَهْلَنَا الضُّرُّ وَجِئْنَا بِبِضَاعَةٍ مُّزْجَاةٍ فَأَوْفِ لَنَا الْکَیْلَ وَتَصَدَّقْ عَلَیْنَآ إِنَّ اللّهَ یَجْزِی الْمُتَصَدِّقِینَ
خدایا بقیه غیبت را به بزرگی و شرافت مادرمان زهرا(سلام الله علیها) ببخش...
اینم عیدی:
این روز رو به اسم عید الزهراء هم میگن...
تو در آن هنگام که پیر می فروش را ملاقات کردی، دانشجویی بودی مالکی مذهب و چه زیبا عشق تو را استحاله کرد...
به نظرتون وقتی خدای مهربون ما کریم و رحمن و رحیمه؛
جمله "لا یمکن الفرار من حکومتک"
یه تهدیده یا فرصت؟
هشداره یا افتخار؟
باید بعد از شنیدن این جمله لرزید یا باید استوارتر شد؟
پی نوشت بعدا نوشت: پسرم مریضه! تا حالا توی این پنج ساله اینقدر حالش بد نشده بوده! و جای بسی تعجبه که من توی این پنج ساله هیچ وقت اینقدر سرم شلوغ نبوده و زمان برام مهم نبوده!
شاید مجبور بشم به خاطر همین مریضی پسرم دو واحد کارورزیمو حذف کنم! این جوری یکسال از تمام کارام عقب میمونم... :(
خب خیلی ناراحتم حتی یکم گریه هم کردم به خاطر این مسئله ولی واقعا هیچی جای سلامت پسرمو نمیگیره...هیچی!
من آدم ساده و احساساتی ای هستم که همه چیز رو پای خانواده کوچیکم میریزم بدون هیچ پشیمونی ای...
برای سلامت همه مریضا دعا کنید.
التماس دعا...
سلام ماه ربیع
ماه بهار امامت آقامون حجة بن الحسن(عجل الله تعالی فرجه الشریف)
ماه بهار پیامبر رحمت...
تو برای من همیشه نوید خیر بودی!
آمدنت برایم بسی خوش یمن و خوش بختی است!
**************************
سال ها، قبل وقتی دختری جوان بودم که تازه پا به دهه سوم زندگی خویش گذاشته بود، در اوایل ماه مبارک ربیع خوابی دیدم؛ جزئیات خواب بماند که اطاله کلام مورد نظرم نیست! خواب را به معبری چیره دست عرضه داشتم و او گفت: در این ماه تو به خیر و برکات عظیمی دست خواهی یافت اما باید صبر پیشه کنی! صبر...
در اولین قدم برای تعبیر خوابم صبر زیادی لازم نبود. من در همان ماه با همسرم آشنا شدم و ما در روز نوزدهم ماه ربیع همان سال به عقد هم در آمدیم! اولین خیر ماه ربیع همسرم بود.
در دومین قدم که بازهم در ماه ربیع بود؛ من صاحب پسرم محمدحسین شدم. صاحب که... بنده قابلیت تصاحب ندارد و همه چیز امانتی است الهی. پسر من در روز هشتم ماه ربیع به دنیا آمد. نکته جالب توجه اینجاست که شاهزاده ما قرار بود در ماه صفر به این دنیا پا بگذارد! اما یک هفته دیر کرد! :)
از آن سال ها هر سال در ربیع منتظر خبری خوش هستم. منتظرم... منتظرم....
***************************
حلول این ماه رو به آقام امام زمان (عجل الله فرجه الشریف) واقعا تبریک میگم!
رضای نازم سلام.
آقا سلام
مهربانم
امشب دلم شما را میخواهد...
می دانم امشب درد دارید آقا...
چه سخت بود که بدون هیچ کسی درد بکشید و تنها ناله کنید آقا...
آقا...
آقا...
کریم غریب مدینه بدجور دل ما رو برده
هی از دیشب بغض می کنیم و هی بغضمونو قورت میدیم
احساس میکنم توی کوچه بنی هاشمم
آقا اومده سر در منزلشون نشسته و منم توی اون جمعیتی که عاشق چشمای زیبای حسن جانم هستن تو همهمه و شلوغی کوچه گمم
آقا منم اون پیرزن کلاف به دست اومدم حسن یوسفی شما رو بخرم
آقای کریم
آقای بزرگ
آقای بردبار
این کلاف دل ما رو قبول کن و ذره ذره دور محبت خودت بپیچش
وجودمونو با عشق به لبخند زیبای زهراییت ممزوج کن
نمی دونم امروز کجای قلبمو بگیرم که از درد ناله نکنم
مثل امروزی در وحی به روی بشر بسته می شه
مثل امروزی مادر ما بی بابا می شه
مثل امروزی علی مرتضی بی برادر می شه
مثل امروزی...لعنت به سقیفه لعنت...
حیف که هنوز وقت حرف زدن نیست...
از اون طرف
مثل امروزی امام حسن جان ما
غریبیشون حتی توی خونه هم به صورتشون کوبیده می شه و آقا مظلومانه صبر می کنن
آخ
غریب مدینه
آخ که نمی دونم این غریب مدینه رو به کدوم بگم؟
از اول تا اخر پدران من توی این مدینه درد کشیدن!
آخ
مدینه
چه قدر درد توی تو ریخته شده...
شهر غربتی تو مدینه
آخ
از سوز دل...
آخ از غمی که درمون نداره...
آقا یا ابن الحسن
چه دردی می کشی این روزا آقا
سینه م از تنهایی شما هم داره می سوزه
داره شکافته می شه قلبم
داره می ترکه
آقا دارم صبر می کنم به چیزی که براش توانی ندارم
و اگه لطف شما نبود صبرم تموم می شد
ای جانم مهدی جان
آجرک الله
خدا به شما صبر بده آقا...
دلم توان نداره غم شما رو ببینم
کاش زودتر تموم بشه همه این چیزا...
دیگه داره سخت می شه همه چیز...
آه برگرد که پشت سر تو دشمن توست
و جهاد تو در این لحظه نجنگیدن توست
چه بنشینی چه بایستی. دوستت دارم!
غریب روزهای کفر کوفه دوستت دارم!
تو را با صلح ناخواسته ات دوست دارم!
آقا می دانم درد زمان امضای صلح نامه چه قدر جانکاه بود!
فدای چشمان زیبایت! دوستت دارم!
دلم می خواهد تا ماه بنویسم دوستت دارم!
مجتبایی شده ام امشب و دوستت دارم!
غم سوزش سینه ت جانم به لب رسانده کریم آل طه...
غم و غم و غم...
************************
زمانی می شه گفت 5 سال پیش، قبل از پسرم. مریض شدم. دکتر بهم یه داروی اشتباه داد. من از اون قرص یکی خوردم. فقط یکی.
حالم بد شد و به شدت معده م تحریک شد. من پشت سر هم استفراغ می کردم(اگه بدتون اومد ببخشید دیگه) از ساعت هشت یا نه شب تا ساعت یک شب، می تونم بگم بیست یا سی بار استفراغ کردم. دفعات اول، خب همه چی عادی بود ولی به مرور حالم دگرگون شد. دیگه معده م چیزی برای ازدست دادن نداشت بلکه خون میومد! هر بار قبل از استفراغ درد عجیبی توی قفسه سینه من می پیچید و خون بود که از دهنم بیرون می ریخت! دیگه هیچ قدرتی نداشتم. راستش باردار بودم. هم ضعف مریضی و هم ضعف بارداری...هیچی برام نمونده بود!
درد توی قفسه سینه و معده م قدرتی برام نذاشته بود . خب ترسناک بود برای یه زن باردار این همه فشار و اذیت...
خون زیادی هم از راه دهان از دست دادم! تلخ و شور بود مزه دهنم.
درد از همه چیز بیشتر بی قرارم می کرد! توی همین گیر و دار یاد این افتادم که زهری که به آقا امام حسن جانم دادن، اون قدر قوی بوده که حضرت تکه های جگرشون رو استفراغ کردند!
همون لحظه به آقام امام حسن(علیه السلام) متوسل شدم...
_: آقا دیگه تحمل درد ندارم! آقا کمکم کنید! فدای جگر پاره پاره تون...
یک ربع بعد من خواب بودم! فرداش هم هیچ خبری از مرض نبود!
می دونید چی پیش خودم فکر می کنم؟ این که آقا چه قدر اون زمان درد کشیدن که تا بهشون متوسل شدم برای دردم، منو درمون کردن!
فدای امام حسن جانم بشم! مگر امام رضا (علیه السلام) در خطبه شون در مسجد مرو نگفتن امام مثل مادری دلسوز برای طفل شیرخوارشه؟ مادر حاضره خودش درد بکشه اما فرزندش در نهایت آرامش باشه!
شاید به خاطر همین اون درد کوچیک من با توسل به حضرت درمون شد. از اون روز فکر می کنم یعنی حضرت چه قدر درد کشیدن که با یه توسل کوچیک که فقط سه تا جمله بود، اون جوری شفا پیدا کردم؟!
وای یعنی آقا امام حسنم چه قدر درد کشیدن؟! آآآخ دلم می سوزه... میسوزه...
بعدها اتفاقاتی برام افتاد که فهمیدم دردی که حضرت از خوردن سم کشیدم خیلیییییی کمتر از اون دردی بوده که با شنیدن لقب یا "مذل المومنین" از دهان کج و کوله بعضی انسان های مقدس مآب خرده مغز کشیدن!
فقط همین قدر بگم که آقا امام حسن(علیه السلام) واقعا غریبند!
سلام عزیزم!
خیلی سعی کردم باهات تماس بگیرم! اما جواب ندادی. انگار عمدی بود! :)
کوتاه می گم و رد میشم چون می بینم که اونقدر لطیف شدی که کوچیک ترین تلنگرهای من هم کاملا تو رو بهم می ریزه؛ حتی اگه به سمت تو نباشه!
آسمانی ترین دوست من!
خوبی ها و فضایل درجاتی دارند. وقتی کسی درجه بالاتری از خوبی ای رو که داره درک می کنه، اما اون فضیلت رو در خودش پرورش نمی ده، دچار احساس خفقان میشه و سردر گم میشه... شاید مثل تو!
خودتو از این همه اما و اگر رها کن...
هرچی که فکر می کنی درسته باش!
همون چیزی که دوست داری باشی!
نذار محیط تو رو به شکلی که بد می دونیش در بیاره!
اگر تونستی محیط رو با خودت منطبق کنی، که چه خوب... و اگر نتونستی و محیط ظرفیت تغییرِ رو به بالای تو رو نداشت، اون محیط رو ترک کن! رها کن...
اونی باش که دوست داری باشی ثریای من!
می گم ثریای من چون دیگه اون قدر با تو بودم که گوشت و پوستمون باهم شکل گرفته!
نمی خوام سختی بکشی چون سختی کشیدن تو درد کشیدن منه و نمی خوام از کسی که از خودت ساختی بدت بیاد چون خیلی دوستت دارم و نمی خوام کسی، حتی خودت، از تو بدش بیاد!
به کسی فکر کن که ازت خواست براش دعا کنی؛ همون کسی که گفت: "به کسی فکر کن که در بیابان تنها رها شده" نیازهای سخت و سنگین، اون فرد رو به بیابان تنهایی کشوند و نه هیچ چیز دیگه!
نذار نیاز ها تو رو از اون چه که دوست داری باشی دور کنه! وگرنه بدتر از اون حسرتی که اون فرد کشید تو می کشی!
من صریح نگم؟ چشم نمیگم! اما از خودتم میتونی فرار کنی؟!!
می تونی بگی نفهم ... ندون ... نخواه؟!!
تو ثریایی! اندازه ثریایی آسمان به خودت وسعت پرواز بده!
دوستت دارم... بیشتر از اونی که بتونی حسش کنی!! خیلییی دوستت دارم...
هنوز تا فهمیدن چرایی نبودنت فاصله زیادی داریم...
آنجا که می گوییم "به من چه"
از تو دورتر شده ایم!
